A ja odebrałam film dosc negatywnie...
nie chodzi o dokladne pokazywanie masajskich rytualow, ale o wierne odtworzenie kultury Samburu. Autorka sama napisala, ze w tam ludzie w inny sposob wyrazaja uczucia - pocalunki, przytulanie - to temat tabu. Szczegolnie te kilkanscie lat temu, bo teraz mozna zaobserwowac juz czesciowe zmiany. Sceny pocalunkow i milosne sa zrobione chyba tlyko po to by dodac filmowi pikanterii, jednak mijaja sie z prawda. Nie podobaja mi sie tez (ale to juz wina czesci widzow, nie filmowcow:)) - komenatrze - ktorez znalazlam na innych stronach - ludzi, ktorzy majac nikle pojecie o kulturze afrykanskiej odbieraja film jako ostrzerzenie przed miedzyrasowymi zwiazkami. Lketinga nie byl takim sobie zwyklym Kenijczykiem, a Samburu, a roznica to ogromna. Jest to kultura wspaniala, bardzo ja szanuje - jednak roznice miedzy Polakami czy Kenijczykami nie sa tak wielkie jak te miedzy nami a Samburu... mialam przyjemnosc poznac kilku Masajow, przesympatyczni ludzie, jednak mimo to chyba nie umialabym z nimi zamieszkac, na stale...jednak rozumiem Corinne...mimio iz ja nie pokochalam zadnego z nich, chcialabym jeszcze kiedys wrocic do jakiegos kraalu, posiedziec w manyacie popijajac slodka herbate...tesknie za tym...:)

a co do podrózy:) :

„Wylecieć z ula jak pszczoła i wrócić, niosąc słodycz podróży, sceny, które nie dają spokoju oku – dzikie przygody, które pobudzają wyobraźnię, wiedzę, która rozjaśnia i oczyszcza umysł z otępiających przesądów, szersze koło sympatii dla innych ludzi – takie są korzyści z podróży, po której każdy – jestem przekonana – jest lepszy i szczęśliwszy”.
Mary Shelley